120PLN za każdy kW przydzielonej mocy, przyłącze na własny koszt, bo pewnie granicą będzie złącze na słupie. Do działki rolnej jeszcze nie załatwiałem, nie mam pojęcia, czy się da. Udaj się do miejscowego ZE, tam odpowiedzą na wszystkie pytania. Dostaniesz tzw. "prąd budowlany". Może się okazać, że będziesz musiał Ponadto, opłata ta nie może być traktowana jako nakład na przyłącze energetyczne, lecz jest opłatą administracyjną, mającą bezspornie charakter kosztu operacyjnego pośrednio związanego z uzyskiwanymi przychodami (podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 27 marca 2009 r. sygn. ILPB3/423-44/09 Świadectwo energetyczne – kogo będzie obowiązywać od 2023 r.? Także wynajmujących i sprzedających mieszkania. Od wiosny 2023 r. posiadanie świadectw będzie wymagane również od właścicieli starszych domów jednorodzinnych oraz mieszkań – tych przeznaczonych na sprzedaż lub wynajem (obowiązkiem nie zostaną objęte nieruchomości wynajmowane przed wejściem w życie nowych Przyłączenie nowych obiektów. Zgodnie z obowiązującym prawem za wykonanie przyłącza odpowiada Zakład Energetyczny, na którego terenie działania znajduje się budynek. Aby przyłączyć nowy obiekt do sieci energetycznej, należy skontaktować się z Biurem Obsługi Klienta Zakładu Energetycznego, pobrać i wypełnić odpowiedni wniosek. Przyłącze kablowe. VI (przyłącze tymczasowe w przypadku, gdy budowane jest przyłącze docelowe) 30,73 zł netto. 63,87 zł netto. VI (przyłącze tymczasowe w przypadku podłączenia do istniejącej sieci) 8,93 zł netto. Dodatkowo, jeśli przyłącze do sieci niskiego napięcia przekracza 200 metrów, to za każdy metr powyżej tej Vay Tiền Nhanh Ggads. Start Finanse i prawoBudowa i prawo Kto płaci za budowę przyłączy? Z warunków technicznych przyłączy, które otrzymamy z lokalnego przedsiębiorstwa (o tym, jak uzyskać warunki pisaliśmy w poprzednim artykule) dowiemy się między innymi, jakie są szacunkowe koszty budowy odcinka łączącego naszą nieruchomość z siecią centralną. Koszt budowy przyłączy jest największą kwestią sporną podczas formalności związanych z uzbrojeniem działki. Jeżeli nieopodal naszej nieruchomości nie ma sieci głównej, musimy liczyć się z tym, że budowa odcinka, który doprowadzi nam np. wodę do domu, może być długa i kosztowna. Przedsiębiorstwo może nam nawet odmówić budowy, jeżeli inwestycja okaże się nieekonomiczna. Kto ponosi koszty związane z budową przyłączy? Art. 15 ust. 2 Ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków mówi, że koszt budowy przyłącza do sieci kanalizacyjnej i wodociągowej, studni wodomierzowej, pomieszczenia przewidzianego do lokalizacji wodomierza głównego oraz urządzenia pomiarowego obciąża osobę ubiegającą się o przyłączenie nieruchomości do sieci. Dotychczas kwestię sporną stanowiła definicja przyłącza, której brzmienie z ww ustawy nie było jednoznaczne. Wyjaśnił je Sąd Najwyższy w uchwale z 13 września 2007 roku (sygn. III CZP 79/07), który orzekł, że: przyłącze kanalizacyjne to odcinek przewodu łączącego wewnętrzną instalację kanalizacyjną w nieruchomości odbiorcy usług z siecią kanalizacyjną, za pierwszą studzienką, licząc od strony budynku, a w przypadku jej braku – do granicy nieruchomości. Zatem inwestor nie ma obowiązku płacenia za budowę odcinka, który znajduje się poza granicą jego działki. Jeżeli budowę wykonano na koszt inwestora, ma on prawo domagać się od gminy lub przedsiębiorstwa (w zależności, kto jest właścicielem sieci) zwrotu poniesionych wydatków. Odcinek poza granicą działki może być przekazany odpłatnie gminie czy firmie, ale to gmina lub firma muszą sporządzić stosowną umowę. Jeżeli odmówią one przejęcia wybudowanego odcinka, wówczas inwestor może wystąpić na drogę sądową o zwrot kosztów poniesionej inwestycji. (Inwestor ponosi koszt budowy przyłącza tylko na swojej działce) Autor: Marta Hawrylak Dodane przez: martah Obejrzyj galerię zdjęć Wnętrza projektów domów Najnowsze komentarze Witaj gościuz Zainteresują Cię te tematy: finanse i prawo fot. PTWP W obecnym stanie prawnym zabrakło doprecyzowania, które z kosztów przyłączenia do sieci źródła, w tym OZE, ponosi wytwórca w formie opłaty przyłączeniowej, a które powinny spoczywać na operatorach systemów dystrybucyjnych - uważa Katarzyna Kłaczyńska, ekspert ds. energetyki w Ernst & Young Law. Artykuł 36 z lipcowego projektu ustawy o OZE to propozycja równego rozłożenia kosztów przyłączeń instalacji OZE na wszystkich odbiorców, bo mówi, że nakłady inwestycyjne ponoszone w związku z przyłączeniem instalacji OZE będą zbierane za pośrednictwem taryfy operatora systemu przesyłowego i rozdzielane proporcjonalnie między operatorów systemów dystrybucyjnych (OSD). Czy jednak jasne jest teraz co rozumieć przez „nakłady inwestycyjne ponoszone w związku z przyłączeniem instalacji OZE”? SŁOWA KLUCZOWE I ALERTY Walka z inflacją: nie ma cudownych recept. To musi boleć European Energy pozyskało środki na budowę farmy wiatrowej Liskowo Sprzedaż samochodów dostawczych w UE w dół, ciężarowych w górę KOMENTARZE (0) Do artykułu: Kto zapłaci za przyłączanie OZE? POPULARNE Czy mogę odsprzedać nadwyżkę energii elektrycznej wyprodukowanej przez instalację fotowoltaiczną do sieci? Czy zakład energetyczny zapłaci mi za prąd oddawany do publicznej sieci dystrybucyjnej żywą gotówką? A jeśli nie, to jakie są zasady rozliczania energii z fotowoltaiki, żebym na tym nie tracił? Na te oraz inne pytania związane z rozliczaniem energii elektrycznej z fotowoltaiki odpowiadamy poniżej. Ile energii wyprodukowanej przez panele PV jest w stanie zużyć gospodarstwo domowe? Standardowy domek jednorodzinny zużywa około 20% energii własnej w celach bieżącej konsumpcji, a 80% trafia do sieci. Przekazując niewykorzystaną energię do sieci nie otrzymujemy za nią pieniędzy, możemy za to korzystać bez żadnych dodatkowych opłat (koszt zakupu) z energii „przechowywanej w sieci” w ciągu roku. W grę wchodzi 70-80% wprowadzonej przez nas do sieci energii: 70% → instalacja powyżej 10kWp (maksymalnie 50 kWp) 80% → instalacja do 10 kWp. W ciągu roku najwięcej energii elektrycznej instalacja PV produkuje latem, późną wiosną i wczesną jesienią, czyli w miesiącach, w których mnóstwo czasu spędzamy poza domem i zużywamy mniej prądu. W rozliczeniu dobowym, szczyt produkcji energii przypada na godziny okołopołudniowe – wtedy też zazwyczaj jesteśmy w pracy czy w szkole. Stąd właśnie przytoczone wyżej liczby i proporcje: 20% (maksymalnie 30%) energii konsumowanej na własny użytek w stosunku do 80% (bywa, że 70%) oddawanych do sieci, a następnie ponownie odbierane, np. w godzinach nocnych. Celem gospodarstwa domowego powinno być zwiększenie stopnia samowystarczalności energetycznej oraz minimalizowanie strat związanych z oddawaniem wyprodukowanej energii do publicznej sieci energetycznej. Zmiana nawyków domowników (manualne, zegarowe lub inteligentne włączanie urządzeń elektrycznych w godzinach największej produkcji energii ze słońca) pozwala uzyskać stopień samowystarczalności na poziomie nawet 50%. Jak uzyskać optymalny stopień samowystarczalności energetycznej? Obok zmiany nawyków związanych z użytkowaniem urządzeń elektrycznych, kluczowe znaczenie ma stosowanie rozmaitych nowoczesnych rozwiązań technicznych dedykowane fotowoltaice, które pozwalają zarządzać energią w inteligentny sposób. Jeśli chcemy uzyskać całkowitą samowystarczalność energetyczną (100%), nadmiar energii z fotowoltaiki powinniśmy przekierować do pompy ciepła, grzejnika, suszarki lub innego odbiornika akumulującego energię. Aby uzyskać maksymalną wydajność instalacji PV należy monitorować ilość energii wytwarzanej przez panele fotowoltaiczne, a najlepiej robić to monitorując pracę inwertera (falownika). Mamy dwie możliwości: często i systematycznie kontrolować instalację albo korzystać z dodatkowego układu, tzw. Fronius Datamanagera, który zapewnia monitoring, rejestrację i przechowywanie parametrów wejściowych i wyjściowych falownika oraz umożliwia przeglądanie ich zdalnie – za pomocą strony internetowej lub aplikacji mobilnej. Warto także zamontować regulator zużycia energii. Umożliwia on wykorzystywanie nadmiaru energii fotowoltaicznej i przesłanie jej do wybranych odbiorników w gospodarstwie domowym, np. promienników podczerwieni, suszarek na ręczniki albo bojlerów i zbiorników buforowych czy pompy ciepła. Im mniejsze ilości energii, której nie zużytkujemy – a która tak czy siak, będzie musiała trafić do publicznej sieci energetycznej – tym mniej problemów z rozliczaniem energii elektrycznej z fotowoltaiki. Rozliczenie energii z fotowoltaiki – Co dzieje się z nadwyżkami energii? Jak już wspomniano, nadwyżki energii wyprodukowanej przez przydomową elektrownię słoneczną trafiają do publicznej sieci energetycznej. Nie ma jednak możliwości, żeby osoba fizyczna, w ramach rozliczania energii z fotowoltaiki mogła otrzymać od zakładu energetycznego pieniądze za energię przesłaną do sieci. Możliwe jest jedynie odebranie tej nadwyżki prądu w postaci opustu (net metering) na energię pobraną od tego samego zakładu energetycznego. Na rozliczenie nadwyżki ma się 365 dni od momentu wprowadzenia energii do sieci. Jeżeli prosument indywidualny wyprodukuje zbyt dużo energii, to nie uda się jej zbilansować i zostanie ona utracona. Zasady rozliczania energii z fotowoltaiki Podsumujmy: osoby fizyczne, zgodnie z zapisami Ustawy o Odnawialnych Źródłach Energii, podlegają tzw. rozliczeniu prosumenckiemu. Oznacza to, że nadwyżki energii wyprodukowane przez system fotowoltaiczny mogą być magazynowane w sieci i następnie z niej pobierane. Zakłady energetyczne umożliwiają bezpłatny odbiór 80% energii wpuszczonej do sieci dla instalacji o mocy do 10 kWp oraz 70% energii dla instalacji o mocach większych niż 10 kWp. Tak więc dla systemu o mocy nie większej niż 10 kWp mamy do czynienia z rozliczeniem prosumenckim 1:0,8, natomiast przy instalacjach o mocy większej niż 10 kWp rozliczamy się w stosunku ilościowym 1:0,7. Podsumowanie Faktura prosumencka różni się od standardowej faktury za prąd. Znajdziemy w niej podsumowanie ilości oraz rozliczenie energii pobranej z sieci i energii wyprodukowanej. Prosument wnosi tylko opłaty dystrybycyjne. Faktury mogą się graficznie różnić w zależności od zakładu energetycznego, z którym mamy podpisaną umowę, ale wyszczególnione pozycje zawsze będą takie same. Ostatnio sporo zastanawiałem się nad roszczeniem negatoryjnym (o usunięcie urządzeń) i znaczeniem dla tego roszczenia wniosku o ustanowienie służebności przesyłu. Poruszyłem ten temat w niedawnym wpisie opowiadając się przeciwko zawieszaniu procesu negatoryjnego z uwagi na postępowanie o ustanowienie służebności, gdyż wola właściciela usunięcia nielegalnie posadowionych urządzeń powinna korzystać z pierwszeństwa. I tu obstaję przy swoim – jeżeli urządzenia znalazły się na nieruchomości wbrew woli osoby, która była właścicielem w chwili budowy, a przedsiębiorca nie uzyskał decyzji wywłaszczeniowej, wówczas najpierw należy rozpoznać żądanie właściciela o usunięcie urządzeń. Rozpoznać nie znaczy uwzględnić, bo może zostać ono oddalone z uwagi na zasady współżycia społecznego (bardzo wysokie koszty przebudowy w stosunku do korzyści właściciela, zagrożenie bezpieczeństwa dostaw dla dużej liczby odbiorców). Konsekwentnie broniłem poglądu, że urządzenia wybudowane legalnie są bezpieczne i wobec nich roszczenie negatoryjne należy bez wahania oddalić. To jednak tylko częściowo słuszny pogląd. Jeżeli przedsiębiorca wybudował urządzenia za zgodą właściciela, a nie zadbał jednocześnie o zawarcie umowy regulującej zasady korzystania z nieruchomości na potrzeby ich eksploatacji i konserwacji, albo gdy taka umowa została rozwiązana, wówczas właściciel może sprzeciwić się dalszemu korzystaniu z jego nieruchomości i żądać usunięcia urządzeń. W tym wypadku zatem nawet legalnie wybudowane urządzenia nie są bezpieczne. Wówczas ratunkiem dla przedsiębiorcy, który zajął nieruchomość zgodnie z prawem będzie wniosek o ustanowienie służebności przesyłu i to temu wnioskowi trzeba przyznać pierwszeństwo przed żądaniem negatoryjnym. Nie można zapominać, że budowa urządzeń przesyłowych zakłada zajęcie nieruchomości na dłuższy, nieokreślony czas, czego właściciel był świadomy wyrażając zgodę na obciążenie jego własności. W tym przedmiocie polecam lekturę wyroku wydanego przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w postępowaniu I ACa 1367/11. W tej sprawie z żądaniem usunięcia urządzeń wystąpił nowy właściciel nieruchomości, który kupił ją już obciążoną urządzeniami. Sąd Apelacyjny ustalił, iż urządzenia wybudowano w roku 1987 za zgodą ówczesnego właściciela, a obecny właściciel sprzeciwia się korzystaniu z jego własności i chce prowadzić kolidujące z liniami inwestycje budowlane. Sąd Apelacyjny nakazał usunięcie legalnie wybudowanej linii wskazując na brak tytułu do korzystania z nieruchomości i podkreślił, iż przedsiębiorca mógł przeciwdziałać takiemu usunięciu poprzez złożenie wniosku o ustanowienie służebności przesyłu. Chciałbym zwrócić Ci jeszcze uwagę na rozważania Sądu Apelacyjnego odnośnie zasad współżycia społecznego. Przedsiębiorca nie może poprzestać na wskazaniu, iż żądanie usunięcia urządzeń narusza takie zasady – musi wskazać na konkretne zasady i udowodnić, że uwzględnienie żądania właściciela – przecież opartego na obowiązujących przepisach prawa – godzi w szeroko rozumianą słuszność. Odpowiadając na pismo z dnia 19 sierpnia 2003 r. w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych, Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje:W myśl art. 27a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.), zwanej dalej ustawą, odliczeniu od podatku podlegają poniesione przez podatnika w roku podatkowym wydatki na własne potrzeby mieszkaniowe, przeznaczone na remont i modernizację – zajmowanego na podstawie tytułu prawnego – budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego oraz wpłaty na wyodrębniony fundusz remontowy spółdzielni mieszkaniowej lub wspólnoty mieszkaniowej, utworzonych na podstawie odrębnych wydatków mieszczących się w zakresie ulgi na remont i modernizację budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego zawiera rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 1 grudnia 1996 r. w sprawie określenia rodzajów wydatków na remont i modernizację budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, o które zmniejsza się podatek dochodowy ( nr 156, poz. 788). Stosownie do postanowień par. 1 tego rozporządzenia, za wydatki na remont i modernizację uważa się wydatki poniesione na:1) zakup materiałów i urządzeń,2) zakup usług obejmujących:a) wykonanie ekspertyzy, opinii, projektu,b) transport materiałów i urządzeń,c) wykonawstwo robót,3) najem sprzętu budowlanego,4) opłaty administracyjne i inne opłaty wynikające z odrębnych przepisów– w związku z robotami określonymi w załącznikach do warunki przyłączenia podmiotów do sieci elektroenergetycznych zawiera rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 25 września 2000 r. opublikowane w nr 85, poz. 957. W myśl par. 3 tego rozporządzenia, przyłączenie podmiotów do sieci elektroenergetycznej następuje na podstawie umowy o przyłączenie i po spełnieniu warunków przyłączenia, określonych przez przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem i dystrybucją energii elektrycznej. Umowa o przyłączenie, oprócz innych warunków, powinna określać także wysokość opłaty za przyłączenie oraz sposób jej regulowania (par. 9 pkt 4 rozporządzenia).A zatem opłata za przyłączenie do sieci elektroenergetycznej mieści się w zakresie wydatków na remont i modernizację określonych w powołanym wyżej rozporządzeniu z dnia 1 grudnia 1996 r. Odrębną kwestią jest natomiast sposób dokumentowania poniesionych na ten cel wydatków. Odliczeniu od podatku w ramach przedmiotowej ulgi podlegają jedynie wydatki udokumentowane fakturą wystawioną wyłącznie przez podatnika podatku od towarów i usług, niekorzystającego ze zwolnienia od tego podatku lub dowodu odprawy celnej (art. 27a ust. 6 pkt 1 ustawy).Zasady wystawiania faktur przez podatników podatku od towarów i usług określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym ( nr 27, poz. 268 ze zm.). Zgodnie z par. 45 pkt 5 tego rozporządzenia fakturami mogą być również rachunki, o których mowa w art. 87–90 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa ( nr 137, poz. 926 ze zm.), wystawiane przez podatników nieobowiązanych do wystawiania faktur według zasad określonych w par. 34–43, par. 44–47, par. 48 ust. 1 i 2, par. 49 i par. 51 tego opłat za przyłączenie podmiotów do sieci elektroenergetycznych nie podlega przepisom o podatku od towarów i usług, dlatego też przedsiębiorstwa energetyczne pobierające takie opłaty nie mają uprawnień do wystawienia z tego tytułu faktur VAT, lecz rachunków, o których mowa w powołanym wyżej par. 45 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r., traktowanych na równi z świetle powyższego Ministerstwo Finansów uprzejmie informuje, iż poniesione przez podatników wydatki na opłaty za przyłączenie do sieci elektroenergetycznych podlegają odliczeniu od podatku na podstawie art. 27a ust. 1 pkt 1 ustawy, o ile przedsiębiorstwo energetyczne wystawiające rachunek, o którym mowa w par. 45 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r., jest podatnikiem podatku od towarów i usług niekorzystającym ze zwolnienia od tego PB5/KD-066–461-2205/03 Dyrektora Departamentu Podatków Bezpośrednich z r. do Izby Skarbowej w Bydgoszczy (do wiadomości wszystkich izb skarbowych) Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE

kto płaci za przyłącze energetyczne